Po prostu się przejechać.

Po prostu nienawidzę tego pisać, bo słowo to napawa mnie dosłownie obrzydzeniem ale jednak - przeziębienie. Złapało mnie lekko 3 dni temu, więc postanowiłem nie szarżować i pozostać w domu by swoje odchorować. Zważywszy na to, że objawy były lekkie, brałem tylko doraźnie Polopirnę S. Wczoraj czułem się na tyle dobrze, że zaplanowałem wycieczkę na dziś.

Wstałem, spojrzałem za okno i byłem pełen optymizmu, jednak coś było nie tak. Cały czas coś mnie gniotło w środku by jednak zostać. No ok, organizm mi mówił, że jeszcze nie pora, ale chrzanić to. Muszę w końcu pojechać bo w domu zwariuję! Wyszedłem na zewnątrz by obadać sytuację, wiatr może trochę mniejszy niż w ostatnich dwóch dniach, ale nada porwisty i w dalszym ciągu nie dający o sobie zapomnieć. Trudno nie ma co wybrzydzać jechać po prostu trzeba bo słońca ładnie świeci i nie wiadomo jak będzie jutro.

Już po pierwszych dwóch kilometrach wiedziałem, że przeziębienie jeszcze nie odeszło. Spocony byłem praktycznie od razu, ale nie zamierzałem wracać, co to to nie! Założyłem sobie tylko jedno, dziś bez ciśnienia, bez rekordów, bez ścigania się z samym sobą. Chcę po prostu pojeździć, porobić parę zdjęć, po obcować z przyrodą, zażyć słońca i być trochę niedzielnym rowerzystą.

Zaraz po wjeździe do lasu przełączyłem się na najwolniejszy bieg i na spokojnie pokonywałem komfortowo leśne drogi. Później wyjechałem na polanę i nią do asfaltu. I zasadniczo oprócz kilku kilometrowego odcinka leśnych ścieżek cały czas był asfalt. No i moja intuicja co do wyczuwania kierunków wiatru znowu się sprawdziła, bowiem z powrotem było pod wiatr, ale lasami więc nie odczułem tego tak bardzo.

Pod dębem zrobiłem sobie przerwę i w tym miejscu uświadomiłem sobie kolejny wielki błąd jaki popełniłem przed wyjazdem. Mianowicie nie przebrałem się dobrze i na plecach kleiła się do mnie nylonowa koszulka. Szybko ją zdjąłem i po chwili miałem tylko 2 warstwy z czego 1 to bluza termoaktywna, która w końcu zaczęła prawidłowo pracować.

Na ostatnich kilometrach czułem się coraz gorzej, uczucie nijakości i otępienia nie dawało mi spokoju. Ale w myślach przeważało to, że jednak nie dałem się, pojechałem, odświeżyłem stare i nowe kąty, zaczerpnąłem słońca i jestem bogatszy o kolejne kilometry, doświadczenie i kilka megabajtów zdjęć.

Po powrocie do domu od razu kufel gorącej herbaty, polopiryna, prysznic i jakoś jeszcze się trzymam.